Donker

Ik heb een duisternis in mezelf. Een donkere plek, diep in mij, waar ik altijd met een grote boog omheen gegaan ben.

Tot op een dag, ondertussen al meer dan 10 jaar geleden. Ik werkte aan de universiteit in het – zoals ik het later uitdrukte – hol van de exact wetenschappelijke leeuw. Begiftigd met een goed, gezond, logisch-analytisch verstand, liep ik rond met in mezelf een minstens even groot vat vol onbegrepen emoties, angsten en zelftwijfel. Het vat was groot, heel groot. Soms leek het zelfs niet in mijn lijf te passen, zo groot. Maar niemand die het opmerkte. Ik was dan ook een meester in het verstoppen, in het niet tonen.

Op een middag zat ik met mijn collega’s in de grote refter van de universiteit te eten. Koetjes en kalfjes passeerden de revue. Een zucht hier, een opmerking daar. De sfeer was zoals vaak ingehouden en gepolijst. Beschaafde mensen onder mekaar.

Tot J. erbij kwam zitten.

J. was een opvallende verschijning, niet dat hij er excentriek uitzag, maar zijn uitstraling, charme, guitigheid en enthousiasme waren heel ongewoon, toen & daar. Weg waren de koetjes en kalfjes, als in een vingerknip zaten J. en ik te praten over wat ons bezighield. Van een alledaags naar een intens gesprek in enkele minuten, en voor we het doorhadden, bleek iedereen rond ons weggegaan te zijn. Weer aan het werk.

Het was een prachtige dag, de zon scheen. J. en ik zetten ons buiten op een bank. Ik vertelde over de duisternis in mij. Hoe het aanvoelde als pikzwart water, zonder bodem. Hoe het aan me trok, als een soort moeras en hoe het soms als pek aan mijn huid leek te kleven.

J. vroeg of ik hem vertrouwde. Of ik hem in die mate vertrouwde dat ik hem de toestemming zou geven om samen met mij naar die donkere plek te gaan. Het werd even stil. In mijn hoofd flitsten honderden goede redenen waarom ik dit beter niet kon doen. Ik moest terug gaan werken. En wie zegt dat hij te vertrouwen was? En was dat zwart water niet gewoon een verzinsel, iets onbestaands?

Maar ik zei ja.

En zo lag ik even later op een bank in de zon met J. die naast mij zat. Een jongeman die ik nauwelijks kende, maar die me uitnodigde om op verkenning te gaan naar de duisternis in mezelf.

Ik sloot mijn ogen en liet me leiden naar het beeld van het zwarte water in mezelf. Toen ik dichter kwam, zag ik dat het water niet zwart, maar eerder groen was. J. nodigde me uit het water in te gaan. Er bleek wonderwel een bodem te zijn. Bovendien was ik niet alleen, er was nog leven. En toen ik, na een volgende aanmoediging, om mij heen keek, bleek de zon te schijnen op die plek en zag ik gras, struiken en bomen.

En zo verkende ik mijn poel van duisternis en angst, gegidst door een geduldige, toegewijde jonge man. Vraag me niet hoelang ik daar gelegen heb. Ik bevond me in een andere dimensie, met J. aan mijn zijde. Na afloop voelde ik me als herboren. Nog steeds ben ik J. zo dankbaar. Hij opende de deur, ik ging erdoor.

Dat was het begin. Tussen toen en nu heb ik nog stappen gezet  om die duisternis in mezelf te verkennen.

Op een avond, zo’n 2 jaar geleden, lag ik in bed. De donkerte in mezelf was zo groot en zo machtig. Incontournable, zoals ze in het Frans zo mooi zeggen. Ik wrong me in 1000 bochten om er niet naar te moeten kijken, om het niet te voelen. Tevergeefs. Het was overal. Ik gaf me over. Met de angst tot in elk uiteinde van mijn lichaam liet ik de duisternis mij omhullen. En toen gebeurde het wonderbaarlijke. Helemaal in het diepste, donkerste punt van de pikzwartheid scheen een lichtje. Dit was zo onverwacht, dat tranen van dankbaarheid en opluchting over mijn wangen liepen.

Sindsdien ben ik niet meer bang van de donkerte in mezelf, noch van die bij anderen. Ik zie mezelf nu als een soort warrior. Als iemand het wilt, trek ik mijn pak en mijn boots aan en ga ik onvervaard mee op pad, de duisternis tegemoet.

Zo geef ik door wat J. en anderen voor mij gedaan hebben, gesteund door de wetenschap dat het licht wel in de duisternis kan schijnen, maar de duisternis niet in het licht.

x