Ik twijfel. Over schrijven. Over ik die schrijf. Over ik die publiceer wat ik schrijf. Over het doel ervan. De reden eronder. Wat ik ermee wil bereiken. Ik twijfel, en dus schrijf ik (bijna) niet, en dus publiceer ik niet wat ik toch af en toe schrijf. En nu dus wel.
Het liep goed, mijn blog. Ik had mezelf het geduld aangemeten om telkens gewoon te wachten op een verhaal dat zich aandiende. Een gebeurtenis, een gedachte, iets dat zich in mijn bewustzijn wurmde, tussen de rest van het leven door. Het werd een cyclisch proces van de kiemen voelen van een volgend verhaal, het laten rijpen, het neerschrijven, het even afwachten, het herlezen en twijfelen, het dan toch publiceren, het bang afwachten van reacties en het opgelucht ademhalen. Een vermoeiende cyclus, dat kan ik u vertellen.
Op een avond, bij het neervallen van de nacht en het verlagen van het toerental van mijn systeem, sprong er een idee mijn hoofd binnen. Als ik nu eens mijn blogverhalen zou bundelen. Dan had ik een boek, zonder er één apart en officieel te schrijven. Dat leek me nog eens een goedgevonden racourci (pardon my French, ik vind racourci een heerlijk woord). Een boek, zonder er één geschreven te hebben. Blijkbaar was ook mijn interne criticus de dag al van zich aan het afschudden, want het duurde toch wel een volle 2 minuten vooraleer de eerste kritische stemmen opdoken. Wie zit erop te wachten? En wat is de meerwaarde van iets publiceren dat het daglicht al gezien heeft? Een verzoenende stem mengde zich in de discussie. Heb ik niet een neef die prachtige foto’s trekt? Waarom zou ik niet aan hem voorstellen om mijn verhalen te bundelen met zijn foto’s? Dan zou het boek tenminste meerwaarde krijgen…
Heen en weer geslingerd tussen haast euforisch enthousiasme en een allesvernietigend cynisme “dat ze weer eens een idee had”, probeerde ik de slaap te vatten. Wat uiteraard moeilijk lukte. Enkele uren later stroomde met het daglicht ook de realiteit binnen. Opstaan, werken, huishouden,… je weet wel, die zaken die je telkens tot de orde van de dag roepen en je met beide voeten op de grond houden.
De dagen gingen voorbij. Het enthousiasme daalde rechtevenredig met de tijd die verstreek. Maar toch was er iets in mij dat vond dat ik het idee op zijn minst aan mijn neef moest voorleggen. En dat deed ik. De vraag stellen alleen al was super confronterend. Ik vroeg me af hoe ik het in mijn hoofd gehaald had en waar ik het lef vandaan haalde om hem die vraag te stellen. Hij reageerde positief, maar liet het initiatief – terecht – bij mij. Het was tenslotte mijn idee.
Een tijd later zat ik met een vriendin op een terras. Haar man kwam erbij zitten. Ik was net aan het vertellen over mijn idee van de gebundelde blog. En wat dat allemaal in gang had gezet. De man van mijn vriendin vroeg belangstellend waar hij die blog kon vinden. En of ik het zag zitten om de verhalen af te printen, zodat hij ze op papier kon lezen. Of het bewust was of niet, dat weet ik niet, maar hij had me de beste opdracht gegeven die ik kon krijgen op dat moment. Actie. Elk verhaal gaan kopiëren en plakken in een Word bestand. Het werd een intens proces, want uiteraard las ik elk verhaal opnieuw. Het had ook een positieve ondertoon. Waar ik verwacht had alleen maar kritiek te voelen voor mijn eigen teksten, was ik wonderwel aangenaam verrast door de mildheid en openheid waarmee ik ze kon herlezen. Deze horde was goed genomen.
Bij de volgende ging het mis. Ik was online gebotst op de naam van een jonge vrouw die een soort platform heeft waarop verschillende blogs gepost worden. De rode draad erdoorheen is authenticiteit. Het korte interview met de vrouw raakte me. Ik kon me helemaal vinden in wat ze schreef. Haar website intrigeerde me. Ook al voelde ik het verschil (dat ik op dat moment niet kon benoemen), ik voelde me aangetrokken door het idee van het platform. Het deed me ook voelen hoe ik verlangde naar een netwerk. Hoe ik soms het gevoel heb alleen te staan roepen in de woestijn. Hoe ik zo graag niet alleen zou staan in mijn poging mij bloot te geven in een wereld die daar niet op lijkt te zitten wachten.
Ik schreef de jonge vrouw een mail, waarin ik onderaan de link naar mijn blog gaf. Ik stelde geen expliciete vraag, maar een goed verstaander, wat zij uiteraard zou zijn, zou mijn impliciete vraag wel verstaan. De stilte in mijn mailbox de dagen nadien zette alle twijfelregisters wijd open. Wat had me bezield om die vrouw een mail te sturen? Het was toch duidelijk dat zij veel jonger, hipper en trendier was dan ik? Dat wat zij en de andere vrouwen op het platform schreven, veel vlotter en eigentijdser was dan wat ik deed? Op een late zondagavond kwam dan toch een antwoord. Een mooi opgesteld bericht, met zorgvuldig gekozen woorden en een respectvolle toon. Maar het enige wat ik las, was dat ik nog moest groeien als schrijfster. En de zinsnede “Als je echt vooruit wilt,…” die zich met enkele weerhaakjes in mijn systeem vastzette. Wilde ik vooruit? En in welke richting dan?
Het effect van haar mail was even snel als ongenuanceerd. Ik stopte met schrijven. Ik stopte met de illusie hebben dat ik ooit een boek zou schrijven. Ik stopte met het idee om mijn verhalen te bundelen. Met of zonder foto’s. Het was duidelijk: niemand zit erop te wachten. En bovenal: ik was duidelijk nog niet klaar om met kritiek om te gaan.
De dagen en weken die daarop volgden,voelde ik me verweesd. Alsof er iets weggenomen was wat ik wel erg nodig had. Ik wilde schrijven, maar deed het niet meer, trouw aan mijn conclusie dat het gedaan was met schrijven.
Gelukkig (o mooie synchroniciteit in het leven) kreeg ik een tijd later de kans om dieper in te gaan op dit thema. Ik focuste op de onzekerheid over mijn toekomst in het schrijven. Het werd me doorheen het proces duidelijk waarom ik schrijf. Het is voor mij een helend proces. Met elk verhaal dat ik schrijf, beleef ik het gebeurde opnieuw, tot in alle details. Dit is een intens proces dat ik lijk nodig te hebben om elk van die zaken een plaats te geven. De drijfveer die eronder ligt, is verbinding. Door te schrijven verbind ik mij met mezelf, met de gekwetste of te weinig geziene stukken in mezelf. Ik verbind me met de lezer, en door wat ik schrijf, kan de lezer zich verbinden met zichzelf. En omdat dit proces zo nodig en heilzaam is voor mij, moet ik er gewoon mee doorgaan.
Dit verhaal moet de ban breken. Het is spannend. Ik voelde diepe schaamte na het antwoord van de jonge vrouw, die overigens de nagel op de kop sloeg. Ik moet nog groeien. Niet vanuit een oordeel van iemand die het beter zou weten, maar simpelweg omdat schrijven voor mij een groeiproces is. Iets dat zich organisch ontvouwt en waarvan ik niet weet waar het mij zal brengen. Ik probeer dankbaarheid te voelen voor deze stap, en me weer over te geven aan de stroom, nieuwsgierig naar de volgende tussenstop…
x
De Verslaggever 