Sofie

Noem me bij mijn naam.
Zie me. Kijk me aan.

Al heel mijn leven vind ik het fijn als iemand mijn naam zegt. Als iemand me bij mijn naam noemt. Als een bevestiging dat ik besta.
Sofie.

Als iemand mijn naam bewust zegt, wordt mijn hart eventjes aangeraakt, als de zachte vleugelslag van een vlinder.

Uiteraard heb ik het niet over die ijverige verkopers die je niet kennen, maar toch je voornaam aan het begin, tussen & aan het eind van elke zin misbruiken. Op die momenten voelt het net andersom, alsof ze in een intieme ruimte komen waar ze niets te zoeken hebben. Misbruiken dus.

Maar vandaag gebeurde er een grappig naam-verhaal waar ik om moest glimlachen.

In het dorp waar ik woon, is een beenhouwerij waar het koppel – J. & P. – iedereen die ze kent, met de voornaam aanspreekt. En aangezien ze al zo’n 30 jaar hun winkel hebben, kennen ze ondertussen ontelbare mensen & evenzoveel voornamen. Zelf kwam ik 8 jaar geleden, na een periode van 15 jaar overal en nergens, terug in het dorp wonen. Onbekend voor het slagerskoppel, werd ik steevast aangesproken als “Madam”. Wachtend op mijn beurt tussen Maria, Jef, André, Wiske en Anja, was ik telkens “Madam”. Ik voelde mij een buitenstaander, iemand die er niet bij hoorde. Soms wilde ik uitroepen dat het Sofie was. Dat ik Sofie heet. En het ging niet alleen om de begroeting. Ook op het einde, als afsluiting van het winkelritueel, bij het buitengaan zeiden J. en P. steevast in koor “Madam, merci en dankuwel he”. Terwijl Maria, Jef enz… de variant met hun voornaam kregen. Onveranderlijk.

Het is niet dat het niet persoonlijk werd. Door de jaren heen begon ik hen met de voornaam aan te spreken en werd er al eens gepraat & vooral geluisterd als het rustig was in de winkel en een zorgelijke blik of zucht van J. of P. mij een vraag ontlokte & het hart gelucht werd. Maar nog steeds kenden ze mijn naam niet. Ik wist niet hoe ik het moest aanbrengen. “Zeg maar Sofie”, klinkt als een Fransman die beslist wanneer het tijd is om van het vousvoyeren over te gaan naar het tutoyeren. Een ander stemmetje fluisterde dat ze misschien helemaal geen zin hadden om nog een voornaam te kennen. En dat ik er gewoon niet bij hoorde & voor altijd de buitenstaander “Madam” zou blijven.

Tot vandaag. Ik had telefonisch iets besteld op mijn naam en ging het, zoals afgesproken, afhalen. Toen ik binnenkwam verwelkomde P. (de vrouw) mij met een brede glimlach van oor tot oor. “Sofie is het hè?” En terwijl ze dartel naar de koelkamer leek te huppelen voor mijn bestelling, riep ze vrolijk “Is het goed dat we voortaan Sofie zeggen?” Mijn hele wezen glimlachte van oor tot oor, van kop tot teen. Ik was er niet meer mee bezig geweest. Ik had mij al geschikt in mijn lot om met het etiket “Madam” tot aan hun pensioen door het leven te gaan. En nu dit. We stonden mekaar breed lachend aan te kijken. Ik antwoordde dat ik dat heel graag zou willen.

Ondertussen was ook J. uit de koelkamer tevoorschijn gekomen. Toen ik afgerekend had & richting deur ging, hoorde ik J. en P. in koor zeggen: “Sofie, merci en dankuwel he”.

🙂
🙂

Laat het nieuwe jaar maar beginnen!